Lake Geneva - Μέρος "B"

Lake Geneva - Μέρος "B"

Freddie Mercury

Bohemian Rhapsody

Η πραγματική Ραψωδία ενός πραγματικού μποέμ τύπου, με απίστευτα ταλέντα. 

Εκεί δίπλα στο Καζίνο του Montreux στην Ελβετία, υπάρχει  ένα άγαλμα ύψους 3m στην μνήμη του Freddie Mercury.

Τι μοναδική περσόνα ! 

Ένας απίστευτος συνθέτης, στιχουργός, μουσικός, τραγουδιστής και performer. Και τελικώς ο ορισμός του Μποέμ, που του στοίχισε και την μποέμικη ζωή του.

Έχω μεγαλώσει ακούγοντας μεταξύ άλλων και πάρα πολύ Queen, και τους θεωρώ από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα, με αμέτρητες καταπληκτικές συνθέσεις.

Εκτός από τις πασίγνωστες επιτυχίες, έχουν γράψει τόσα πολλά αριστουργήματα που όταν τα ακούω πραγματικά εκστασιάζομαι.

Όπως για παράδειγμα το επικό Great King Rat από το πρώτο τους άλμπουμ του 1973, ή το μικρό αριστούργημα In The Lap Of The Gods (σε live εκτέλεση ακόμη πιο δυνατό).

Η σχέση του Freddie Mercury με το Montreux. 

Το περίφημο “Casino de Montreux”, χτίστηκε κάποτε το 1881 και κάηκε στις 4 Δεκ του 1971 σε συναυλία του Frank Zappa, εμπνέοντας τους Deep Purple να γράψουν το Smoke on the Water. 

Μετά την φωτιά ξανακατασκευάστηκε και εκτός του ότι συνέχισε να φιλοξενεί διάφορα μουσικά festivals όπως το ετήσιο Montreux Jazz Festival και άλλες συναυλίες, από το 1975 στέγαζε και τα περίφημα Mountain Studios, τα οποία το 1978 τα αγόρασαν οι Queen.  

Την εποχή εκείνη, ήταν από τα πιο σύγχρονα και πιο καλά εξοπλισμένα στούντιο ηχογραφήσεων στην Ευρώπη, με μια κονσόλα μίξης "Neve 8048", ότι καλύτερο. Η συγκεκριμένη κονσόλα από το 2003 βρίσκεται στο στούντιο "Svenska Grammofon Studion" στην Σουηδία σε πήρη λειτουργία. Όμως ήταν τα πρώτα στούντιο στον κόσμο που είχαν δύο 24κάναλους εγγραφείς “Studer” Σουηδικής κατασκευής, που μπορούσαν να συγχρονιστούν και να έχουν τελικώς 48 κανάλια .

Εκεί έγραψαν σχεδόν όλους τους δίσκους τους από το 1978 έως το 1991, και ολοκλήρωσαν και το «Made in Heaven», το μετά θάνατον Freddie τελευταίο άλμπουμ τους, το 1995.

Στα Mountain Studios έχουν ηχογραφήσει πολλοί γνωστοί και μη εξαιρετέοι, όπως οι Led Zeppelin, David Bowie, AC/DC, Rolling Stones, Iggy Pop, Michael Jackson, Yes, Duran Duran, Sting, Phil Collins κλπ.

Who Wants To Live For Ever

O Freddie Mercury πέθανε από AIDS στις 24 Νοε 1991.

Οι τρεις εναπομείναντες Queen, Brian May, Roger Taylor και John Deacon, το 1993 πούλησαν τα Mountain Studios στον για πολλά χρόνια συνεργάτη και συμπαραγωγό τους David Richards, τον οποίο γνώρισαν εκεί, καθώς ήταν εκεί αρχικά ως τεχνικός ήχου από το ξεκίνημα των studios το 1975. Ο Richards πέθανε το 2013.

Ένα χρόνο μετά την επίσκεψή μου στο μέρος, τον Δεκέμβριο του 2013 και λίγο πριν πεθάνει ο  Richards, μαζί με τους δύο Queen, Brian May και τον Roger Taylor, εγκαινίασαν την μετατροπή των Mountain Studios σε Μουσείο των Queen, με το όνομα «Queen: The Studio Experience». 

Αυτό χρηματοδοτείται από το φιλανθρωπικό ίδρυμα για την μάχη ενάντια στο AIDS «Mercury Phoenix Trust».

Τέλος για την ιστορία, τα Mountain Studios έχουν μεταφερθεί στο γειτονικό χωριό Attalens.

Lake Geneva - Μέρος "Α"

Lake Geneva - Μέρος "Α"

Smoke On The Water

We all came out to Montreux, On the Lake Geneva shoreline …

Αν μπορώ να ξεχωρίσω ένα τραγούδι το οποίο έχω ακούσει αμέτρητες φορές από όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό και το έχω παίξει μετά και στην κιθάρα επίσης αμέτρητες φορές καθώς ήταν και το πρώτο που άρχιζα να γρατζουνάω, είναι το... SMOKE ON THE WATER, των Deep Purple βέβαια.

Ήταν Δεκέμβριος του 2012 και είχαμε κάνει ένα ταξίδι Ελβετία.

Ανήμερα Χριστουγέννων, στις 25 του μήνα, φτάσαμε στην πόλη Montreux, που είναι πάνω  στην μεγάλη λίμνη Geneva, στην άλλη άκρη από εκεί που είναι η Γενεύη, που έχει το όνομά της.

Το Montreux είναι γνωστό για το 2ο μεγαλύτερο Jazz Festival παγκοσμίως, αλλά οι Deep Purple μάλλον το απογείωσαν. Σε μένα και σε εκατομμύρια μουσικόφιλους σε όλον τον κόσμο, έχει χαραχθεί στο μυαλό τόσο έντονα αυτό το όνομα, αφού είναι το σημείο αναφοράς του Smoke on the Water. 

Με αυτές τις λέξεις ξεκινάει το τραγούδι.

Το πρώτο που ήθελα να κάνω λοιπόν εκείνη την μέρα ήταν να βρω αυτό το Καζίνο που κάηκε και βλέποντας τους καπνούς πάνω από την λίμνη, ο Roger Glover είπε αυτήν την έκφραση και ο Ian Gillan έγραψε τους υπόλοιπους στίχους και ο Blackmore έφτιαξε αυτό το τόσο απλό και τόσο μοναδικά συγκλονιστικό riff στην κιθάρα...

Το Καζίνο περιγράφεται ως “ the gambling house”.

Smoke On The Water

We all came out to Montreux
On the Lake Geneva shoreline
To make records with a mobile
We didn't have much time
Frank Zappa and the Mothers
Were at the best place around
But some stupid with a flare gun
Burned the place to the ground

Smoke on the water, the fire in the sky
Smoke on the water

They burned down the gambling house
It died with an awful sound
Funky Claude was running in and out
Pulling kids out the ground
When it all was over
We had to find another place
But Swiss time was running out
It seemed that we would lose the race

We ended up at the Grand Hotel
It was empty, cold, and bare
But with the Rolling truck Stones thing just outside
Making our music there
With a few red lights, a few old beds
We make a place to sweat
No matter what we get out of this
Ha, I know, I know we'll never forget

To GRAND HOTEL, μέσα στο οποίο έγραψαν όλο το Machine Head, έναν από τους καλύτερους δίσκους που γράφτηκαν ever, δεν μπόρεσα να το επισκεφτώ...

ΠΡΟΣΟΧΗ : Κένταυροι Πιωμένοι !

ΠΡΟΣΟΧΗ : Κένταυροι Πιωμένοι !

Κένταυροι που εθεωρούντο εξαφανισμένο είδος εθεάθησαν ξανά μετά την πάροδο αιώνων εις περιοχήν του Πηλίου !

Για όσους αναρωτηθούν, η φωτό είναι πραγματική, δεν είναι μοντάζ.

Για τους Κένταυρους όμως, δεν είμαι σίγουρος, καθώς πολύς κόσμος  έχει ήδη εμβολιαστεί και στον Βόλο.

.

Πνεύματα στο Φεγγάρι ΙΙ

Πνεύματα στο Φεγγάρι ΙΙ

Ένα Αυγουστιάτικο πρωϊνό του 2007 είχα βαλθεί να βγάλω μία φωτογραφία έχοντας στο μυαλό μου το αγαπημένο τραγούδι των POLICE,  Walking On The Moon.

Παίζοντας με το φως, με ένα ταψί και με ένα πράσινο ανθρωπάκι από ένα μπρελόκ, σουβενίρ από το Βερολίνο – είναι το χαρακτηριστικό πράσινο σήμα στα φανάρια για τους πεζούς, μεταξύ άλλων έβγαλα και αυτήν.

Αν και τα πράσινα ανθρωπάκια λένε πως ζουν στον Αρη, μην το πιστεύετε, ζουν παντού. 

Μία κρίση σαν αυτή που ζούμε, δείχνει τελικώς ο καθένας τι μέρος του λόγου είναι. 

Και βοηθάει αυτά τα πράσινα καμουφλαρισμένα ανθρωπάκια, εδώ στην γη κρυμμένα μέσα μας, να βγουν εναγωνίως στην επιφάνεια και να μας αναδείξουν, λιγότερο ή περισσότερο, προς τα εδώ ή προς τα εκεί. 

Άλλα ανώδυνα και ειρηνικά, άλλα επικίνδυνα και επιθετικά, όλα ανεπαίσχυντα. 

Πνεύματα στο Φεγγάρι Ι

  

Πνεύματα στο Φεγγάρι  Ι

International Story

1966, 2008, 2011, 2012, 2021

2011
Υπάρχει μια μικρή μυθιστορία, ένας μικρός μύθος που γεννήθηκε μέσα στον 20ο αιώνα, που αντικατοπτρίζει πολύ αυστηρά και συνοπτικά την σκοτεινή πλευρά της ιστορίας του ανθρώπου, και με έκανε να σκεφτώ τις φυλές της κοιλάδας του νότιου Omo, οι οποίες βιώνουν μάλλον βιαίως μία μοιραία «απαλλοτρίωση» εξαιτίας της προόδου. Η πρόοδος όμως για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ευεργετική, μέχρι τώρα.

Για ανθρώπους σαν τους Suri σε αυτές τις φωτογραφίες από  το 2011 στο χωριό Kibish, αυτήν την περίοδο, η πρόοδος τους προκαλεί τεράστια ανασφάλεια.

Στέκονται μπροστά σε ένα αβέβαιο άμεσο μέλλον. 

Ένα μέλλον δεν μπορεί να είναι ποτέ βέβαιο, όσο και αν ο άνθρωπος πασχίζει να το ελέγξει, είτε θέλοντας να το αλλάξει είτε να το διατηρήσει ως έχει το παρόν του.  Η βιαιότητα που οφείλεται στην απότομη αλλαγή, δεν αφήνει χρόνο για προσαρμογές, κατά τον ίδιο τρόπο που ο άνθρωπος δεν έχει αφήσει χρόνο προσαρμογής  σε όλη την φύση γύρω του.

Suri 2011

1966
Η μικρή μυθιστορία εκτυλίσσεται γύρω στο 1966.
Οι δύο περίφημοι αστροναύτες Neil Armstrong και Buzz Aldrin περνούσαν ένα στάδιο εκπαίδευσης σε έρημο της Arizona, στην γη των Navajo. Εκπαιδεύονταν για την επερχόμενη διαστημική πτήση και προσσελήνωση, την αποστολή APOLLO 11 του 1969, κατά την οποία αυτοί οι δύο και για πρώτη φορά άνθρωπος θα πατούσαν στην Σελήνη.

Συναντούν μια μέρα έναν γέρο Ινδιάνο, ο οποίος τους ρωτάει τι έκαναν εκεί.

Αφού του εξήγησαν, τότε αυτός τους παρακάλεσε να μεταφέρουν ένα μήνυμα στα πνεύματα των Ινδιάνων, που όταν φεύγουν από τα σώματα των ανθρώπων σαν αυτοί πεθάνουν, πηγαίνουν και ζουν εκεί, στο Φεγγάρι. 

Στα Πνεύματα στο Φεγγάρι.

Αυτοί δέχτηκαν και ο γέρος Ινδιάνος τους έβαλε να αποστηθίσουν το μήνυμα στην διάλεκτό του, και αρνήθηκε να τους εξηγήσει τι σήμαινε, καθώς δεν του ήταν επιτρεπτό από τα πνεύματα, όπως τους είπε. 

Οι δύο αστροναύτες θέλησαν μετά να μάθουν τι σήμαιναν αυτά τα λόγια.

Έτσι, όταν επέστρεψαν στην βάση, έψαξαν και βρήκαν έναν που ήξερε την διάλεκτο.

Όταν τον ρώτησαν, αυτό που είχαν αποστηθίσει τι σήμαινε, αυτός γελώντας τους είπε :

«Μην πιστέψετε τίποτα από ότι σας λένε. Έχουν έρθει να κλέψουν τον τόπο σας.»


2012
Ξεσκόνισα λίγο τα φωτογραφικά μου αρχεία.
Αρκετά πιο βόρεια από την Arizona, στο Fort Hall κοντά στην πόλη Pocatello στην πολιτεία Idaho, είχα επισκεφτεί τον δεκαπενταύγουστο του 2012 ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ Ινδιάνων της βόρειας Αμερικής. Ήταν το ετήσιο Shoshone-Bannock Festival Pow-Wow, των Ινδιάνικων φυλών Shoshone και Bannock, στο οποίο όμως συμμετέχουν απόγονοι Ινδιάνων από διάφορες φυλές, από όλη την βόρεια Αμερική.
Εκεί για τρεις μέρες κρατάει μια συνεχόμενη φιέστα από το πρωί μέχρι το βράδυ, με πολλούς διαγωνισμούς παραδοσιακού τραγουδιού, παραδοσιακών χορών, από παιδιά γυναίκες και άντρες, αγώνες με άλογα, καλλιστεία ομορφιάς γυναικών και πολύ ποτό και φαγητό.

Οι «σύγχρονοι Ινδιάνοι», απόγονοι αυτών που κατάφεραν αρχικώς να επιζήσουν των πρώτων άγριων συγκρούσεων και μετά να επιβιώσουν των ληστρικών συνθηκών εξαθλίωσης που τους επιβλήθηκαν, από εκείνες τις φυλές που δεν εξαφανίστηκαν από τον χάρτη, αποτελούν μια άλλη, παράλληλη με την υπόλοιπη Αμερική, πραγματικότητα.
Είναι σαν μικρά κράτη εν κράτει, κράτη εν ΗΠΑ, ανεξάρτητα - απόλυτα εξαρτώμενα, και μάλλον με αρκετά υποβαθμισμένες συνθήκες καθώς έχω διαβάσει και ακούσει.
Σε αυτά τα Pow-Wow φεστιβάλ οι «σύγχρονοι Ινδιάνοι» αναπολούν γιορτάζοντας τις παλιές εποχές που ο τόπος τους ήταν συγκλονιστικά μεγαλύτερος και πιο πλούσιος.
Βέβαια, όπως όλοι οι άνθρωποι, Ινδιάνοι στην Αμερική, Suri στην Αφρική, και όλοι οι άλλοι στην Αφρική στην Ευρώπη και στην Ασία, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της Ιστορίας του Ανθρώπου στην Γη, βρίσκονταν στο παρελθόν σε μία συνεχή άγρια αλληλοσφαγή, ξεκινώντας με τους πιο κοντινούς γείτονες. Σήμερα πια, στην Ευρώπη και σε πολλά άλλα μέρη, δεν σφαζόμαστε. Πολλοί πιο πολλοί πεθαίνουν από δυστυχήματα στους δρόμους, από αυτοκτονίες, από αρρώστιες και λίαν προσφάτως και από τον covid19.

2012 Shoshone-Bannock Festival Pow-Wow

2008

Πνεύματα στο Φεγγάρι.
Εκτός από τις φυλές εκεί κάτω στην Αιθιοπία και τις φυλές των Ιθαγενών Αμερικάνων, θυμήθηκα και μία πανσέληνο που είχα φωτογραφίσει από την Μήλο, έναν άλλον δεκαπενταύγουστο, μία “Ελληνική” πανσέληνο του 2008. 

Καλώς την φωτογράφισα εκείνον τον δεκαπενταύγουστο.
Όμως, το επόμενο βράδυ, 16 Αυγούστου του 2008, και ενώ ετοιμαζόμασταν να επιστρέψουμε από τον Αδάμαντα στην διπλανή Αχιβαδολίμνη όπου μέναμε, κοιτάζοντας το Φεγγάρι, είχα την εντύπωση ότι έβλεπα μια απειροελάχιστη σκιά στην μία άκρη του.
Επέμενα να το κοιτάζω. Κόβει το μάτι μου εκπαιδευμένο στα εργοτάξια, κάτι έβλεπα, ήμουν σίγουρος.
Αλλά πάλι, μόλις την προηγούμενη μέρα ήταν πανσέληνος. Μου φάνηκε περίεργο.
Αναρωτήθηκα αν πράγματι κάτι έβλεπα ή αν έπαιζαν τα μάτια μου, καθώς ήταν κάτι πολύ αχνό, και δεν έμοιαζε με την εικόνα που έχει το Φεγγάρι πριν και μετά την πανσέληνο.

”Μήπως είναι σύννεφο ;”
Αλλά δεν είχε ούτε ίχνος σύννεφου ο ουρανός.
Για κάποια ώρα μου φαινόταν ακατανόητο.

Νάτα ! Τα Πνεύματα στο Φεγγάρι ! ΟΥΦΟ !

Μπορεί τότε να μην σκέφτηκα βέβαια τα Ινδιάνικα πνεύματα, αλλά για λίγο και ενώ η σκιά είχε γίνει ελάχιστα πιο μεγάλη, άρα πράγματι κάτι γινόταν εκεί, έκανα και κάποιες πιο παλαβές σκέψεις !

Μετά σκέφτηκα ορθολογικά. «Κάποιο φυσικό φαινόμενο είναι Μάκη».
Τι μπορεί να ήταν ; 

Έκλειψη σελήνης ;
Τέρμα τα γκάζια και σε χρόνο dt είχαμε επιστρέψει στην Αχιβαδολίμνη.
Σε αυτό το μικρό διάστημα η σκιά είχε γίνει μεγάλη, δεν ήταν η ιδέα μου.
Εκείνο το βράδυ, έστησα το τρίποδο και φωτογράφισα μία πολύ όμορφη μερική έκλειψη δεκαπενταυγουστιανής σελήνης ! Μου λείπουν μόνο λήψεις από την αρχή της...

Τελικά, η αλήθεια στα περισσότερα πράγματα είναι η πιο απλή και η πιο λογική. Αρκεί να θέλει κανείς να σκεφτεί με την κοινή λογική. Κάποιοι μπερδεύουν την «μάζα», το «κοπάδι», με την «κοινή λογική» και επιλέγουν να μην κάνουν χρήση της «κοινής λογικής» γιατί έτσι θεωρούν ότι δεν ανήκουν στην «μάζα», στο «κοπάδι». 

Τι κρίμα, λάθος δρόμος.

Μήλος 16-08-2008, μερική έκλειψη Σελήνης

2021
Ιανουάριος του 2021, στην εποχή της αναμονής των εμβολιασμών για τον covid19.
Μόλις έρθει η σειρά μου, θα χτυπήσω χαλαρά «άσπρο πάτο» το δικό μου, και αν τύχει και συναντήσω τίποτα πνεύματα θα τους πω :

« Χαλάλι αφού υπάρχετε ! »

.

ΑΙΘΙΟΠΙΚΑ 15 - 11/11/11

ΙΣΤΟΡΙΕΣ από την ΑΙΘΙΟΠΙΑ 

Νο15

11-11-11

11η Νοεμβρίου του 2011

•  Addis Ababa, Lalibela, Woldia

•  Bajaj

•  Ο καλοσυνάτος κύριος με το λευκό μούσι

•  Οι φιλενάδες

•  Ο Μοναχός

•  Στο Κέντρο

Βλέποντας όλο αυτό το διάστημα τις φωτογραφίες από το ταξίδι του 2011, στάθηκα για λίγο σε μία ημερομηνία :  11-11-11.

Σκέφτηκα να δω και να καταγράψω απλά τι έκανα και τι είδα εκείνη την ημέρα τότε στην Αιθιοπία, με αυτή την απίθανη ημερομηνία.

Με οδηγούν οι φωτογραφίες, με την εικόνα, με τις πληροφορίες που δίνουν τα exif για την ώρα λήψης και οι σημειώσεις που κρατώ ανά ημέρα πάντοτε στα ταξίδια μου.

Κάποια που είχα σημειώσει στο ταξιδιωτικό μου τετραδιάκι, σίγουρα δεν θα τα θυμόμουν πια. Μάλιστα επειδή είμαι γενικώς άνθρωπος της σημείωσης και όχι της απομνημόνευσης, και μόνο η κίνηση να κρατάω γραπτές σημειώσεις με βοηθάει τελικώς να θυμάμαι και πολλά από αυτά.

Να τι μου διέφυγε : θα έπρεπε να είναι η 11η Ιστορία των Αιθιοπικών μου !  

Addis Ababa, Lalibela, Woldia.

Την Παρασκευή 11-11-11, ξύπνησα χαράματα στις 4:45. Τα πράγματα τα είχα όλα έτοιμα. Στις 5:15 έφυγα με ταξί από το ξενοδοχείο Lions Den, ένα πολύ καλό και οικονομικό ξενοδοχείο 3 αστέρων, απέναντι από τον Ελληνικό Σύλλογο «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ». Παρεμπιπτόντως, αυτός ο Ελληνικός Σύλλογος εξακολουθεί να έχει ένα από τα καλύτερα εστιατόρια και πολυχώρους της Addis Ababa. Οπως πολλοί ξέρουν, στην Αιθιοπία έως και το 1974, υπήρχε μια πολύ δυνατή Ελληνική κοινότητα, από τις πιο δραστήριες.

Είχα πτήση στις 6:30 από Addis Ababa για Lalibela. Στον δρόμο το ταξί έπαθε λάστιχο. Ευτυχώς περνούσε ένα άλλο ταξί, το σταμάτησα και συνέχισα με εκείνο.

Η πτήση είχε μία ώρα καθυστέρηση. Αλλά επειδή άλλαξε και δρομολόγιο, και δεν πήγε μέσω του προγραμματισμένου ενδιάμεσου σταθμού, τελικά έφτασα στην ώρα μου. Προσγειωθήκαμε στην Lalibela στις 8:30, μετά από πτήση μίας ώρας.

Εκεί με περίμενε ένα αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε κατευθείαν για την Woldia, μία μεγάλη πόλη 168Km νοτιότερα από την Lalibela, μέσω Gashena. 

Είναι “τρελλό” να είσαι δίπλα στην συγκλονιστική Lalibela και να μην την επισκέπτεσαι, αλλά είχα πάει ήδη δύο φορές τα περασμένα χρόνια και ενώ ήθελα πολύ να την ξαναεπισκεφτώ, είχα αποφασίσει τελικά να διαθέσω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα στους Suri και δεν την είχα βάλει στο πρόγραμμα εκείνη την χρονιά, παρά το γεγονός ότι προσγειωνόμουνα στο αεροδρόμιό της.

Τα 60km από τα 168Km ήταν χωματόδρομος αλλά πολύ στρωτός και σε καλή κατάσταση. Τα υπόλοιπα ήταν σε σχετικά πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Οι ασφαλτοστρώσεις έγιναν το διάστημα 2008-2009. Την τελευταία φορά που είχα περάσει στα τέλη του 2008 ήταν ακόμη υπό κατασκευή με ελάχιστα τμήματα με άσφαλτο, και αυτά όχι ολοκληρωμένα. 

Η διαδρομή είναι πάρα πολύ όμορφη. Ξεκινάει κανείς από υψόμετρο 2.500m στην Lalibela. Στην διαδρομή ανεβαίνει σταδιακά 1.000μ και φτάνει τα 3.550m, και αμέσως μετά σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό πέφτει απότομα στα 2.100m. Κατόπιν, πέφτει ομαλά έως και τα 1.700m και πλησιάζοντας την Woldia το υψόμετρο είναι λίγο πάνω από τα 2.100m. 

Στα μεγάλα αυτά υψόμετρα πάνω από τα 2.500m, ένιωθα κάθε τόσο ότι είχα την ανάγκη να πάρω μια πιο βαθιά ανάσα, ακόμη και που καθόμουν απλά στο αυτοκίνητο. 

Εκείνη την ημέρα είχε συννεφιά. Όταν διασχίζαμε τα υψίπεδα με τα πολύ μεγάλα υψόμετρα, μας έπιασε αρκετή ομίχλη. Όταν φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο από όπου αρχίζει μετά η απότομη κάθοδος με της θαυμάσια θέα, δυστυχώς δεν βλέπαμε τίποτα έξω. Οι φωτογραφίες που έχω από αυτό το σημείο εκείνη την χρονιά, είναι μέσα στην ομίχλη.

Για τα 168Km χρειαστήκαμε κάτι λιγότερο από 3 ώρες, ενώ πιο παλιά αυτήν την διαδρομή την κάναμε 5-6 ώρες !

Στην Woldia φτάσαμε νωρίς το μεσημέρι και πήγαμε κατευθείαν στο κέντρο του Συλλόγου Lalibela .

Eκεί με περίμενε ο εξαιρετικότατος αυτός άνθρωπος, ο κος Tigabu Nega, ο Δντης του κέντρου, ο οποίος έχει κάνει καταπληκτική δουλειά για πολλά χρόνια με όλα τα παιδιά του κέντρου. Μεγάλο ενδιαφέρον για την πρόοδό τους, με πολύ αγάπη, ένας σχεδόν πατέρας για όλα αυτά τα παιδιά. Στο κέντρο αυτό ο Σύλλογος τότε υποστήριζε πάνω από 150 αγόρια.

Να τι μου θύμισε μία φωτογραφία :  όταν συνάντησα τον αγαπητό φίλο Tegabu, και θα αφήσω στην άκρη του πληθυντικούς, είχε ένα μαντίλι γύρω από το πρόσωπό του. Θυμήθηκα ότι ταλαιπωρούνταν εκείνες τις ημέρες από έναν δυνατό πονόδοντο, είχε κάποιο απόστημα που προκαλούσε δυσοσμία και είχε για αυτόν τον λόγο το μαντήλι στο στόμα. 

Πολύ επίκαιρη η εικόνα με το μαντήλι στο πρόσωπο !!

Βέβαια, εκτός από τον Tegabu, αμέσως συναντήθηκα στο κέντρο και με τον αγαπημένο Johannes Hailou, Johnny όπως του αρέσει να τον φωνάζουν, ένα ευγενέστατο και αρκετά συνεσταλμένο αγόρι, 14 χρονών τότε.

Μετά από κάποια ώρα και τις πρώτες συζητήσεις που είχαμε, πήγα τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο Lal Hotel για να τακτοποιηθώ.

Επιστρέφοντας με τα πόδια από το ξενοδοχείο στο κέντρο, είχα κάποιες συνομιλίες με διάφορους στον δρόμο, βγάζοντας βέβαια και φωτογραφίες.

Bajaj

Τα πολύ χαρακτηριστικά πια μπλε τρίκυκλα Bajaj κατέφθασαν το 2008 και κατέκλυσαν από τότε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αιθιοπίας, αντικαθιστώντας σε μεγάλο βαθμό τους στόλους των παλιών και πολύ ταλαιπωρημένων κλασσικών μπλε-άσπρων ταξί. 

Bajaj είναι μία Ινδική μάρκα τρίκυκλων, και επειδή τα περισσότερα είναι τέτοια, καθιερώθηκε bajaj να σημαίνει τρίκυκλο ταξί.

Ο καλοσυνάτος κύριος με το λευκό μούσι

Συνάντησα στον δρόμο έναν συμπαθέστατο κύριο που είχα φωτογραφήσει και σε προηγούμενο ταξίδι. Με θυμήθηκε και τον θυμήθηκα. 

Θα ήταν δύσκολο να μην με θυμηθεί καθώς υποθέτω ότι θα ήμουν από τους λίγους ξένους που κυκλοφορούσαν κατά την διάρκεια της ημέρας και για συνεχόμενες ημέρες στην Woldia βγάζοντας φωτογραφίες, ξεχωρίζοντας και σαν σημαδούρα λόγω ύψους μέσα στο πλήθος. Οι περισσότεροι περνούν από την Woldia καθοδόν για Lalibela και για άλλους προορισμούς του βορά, είτε χωρίς στάση, είτε κάνοντας μια σύντομη στάση για ένα γεύμα, είτε το πολύ για μία διανυκτέρευση αν φτάνουν αργά στην πόλη. Η Woldia από μόνη της δεν είναι προορισμός. 

Εκείνον τον θυμόμουν από την φωτογραφία που τον είχα βγάλει πριν 3 χρόνια, το 2008, καθώς είχε ένα χαρακτηριστικό λευκό μούσι. Ένας ευγενέστατος μουσουλμάνος ανάμεσα σε πολλούς χριστιανούς. Είχαμε μια πολύ εγκάρδια συνομιλία αυτή τη φορά. Θυμάμαι πολύ καλά ότι είχα σημειώσει κάπου και το όνομά του αλλά δυστυχώς δεν το βρίσκω τώρα. 

Την επόμενη φορά που θα πάω, εύχομαι να είμαστε και οι δύο καλά, θα έχω τις φωτογραφίες μαζί μου και από τα 2 ταξίδια. Θα τον βρω και σκοπεύω να κανονίσω να συναντηθούμε, ίσως για ένα βραδινό γεύμα, ίσως και με την οικογένειά του.

2011

2008

Οι φιλενάδες

Καθώς περπατούσα, στα πλάγια του δρόμου είδα μια πολύ όμορφη κοπέλα με ροζ-μωβ ρούχα, δίπλα σε μια καφέ ξύλινη πόρτα ενός σπιτιού με υποκίτρινο χρωματισμένο σοβά. Η όλη εικόνα είχε φωτογραφικό ενδιαφέρον. Πλησιάζω και εστιάζω για φωτογραφία. Πριν προλάβω να κάνω το πρώτο κλικ, η κοπελιά που εντωμεταξύ με είχε δει, άρχισε τις ντροπές. Όμως την έβλεπα ότι ήθελε να την φωτογραφήσω. Οι πρώτες φωτογραφίες που έβγαλα είχαν πραγματικά πλάκα. Μετά δεν θυμάμαι τι της είπα, αλλά τελικά μπόρεσε να κρατηθεί λίγο και της έβγαλα ένα κοντινό πορτραίτο. 

Μετά εμφανίστηκε από την πόρτα μία δεύτερη, πιο “σοβαρή” αυτή.  Η ροζ-μωβ φιλενάδα μπήκε αμέσως μέσα και εκεί θυμάμαι ότι σκέφτηκα κάτι του στυλ «ωχ, μήπως της βάλουν χέρι ότι κάθεται και φωτογραφίζεται στον δρόμο…». 

Η δεύτερη με κοίταζε ανέκφραστη. Δεν θυμάμαι τι της είπα και αυτής, πάντως εστίασα πάλι για φωτογραφία, και τελικά μου χαμογέλασε.

Αμέσως μετά εξαφανίστηκε και αυτή μέσα στο σπίτι. 

Περίμενα λίγο και πριν κάνω να φύγω, εμφανίστηκαν και οι δύο στο διπλανό παράθυρο, για μία φωτογραφία και οι δύο μαζί. 

Μετά δεν ξαναεμφανίστηκαν και αφού έμεινα έτσι μπουκάλα, έβγαλα μόνο του το παράθυρο…

Ο Μοναχός

Μια χαρακτηριστική εικόνα κυρίως στον βορά, στις περιοχές δηλαδή των Amhara και των Tigray οι οποίοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι χριστιανοί ορθόδοξοι μονοφυσίτες “Tewahedo”, είναι οι μοναχοί, μοναχές, ιερείς ή και εκπαιδευόμενοι νεαροί Ιερείς, με τους σκούφους τους και τις μπέρτες τους τις περισσότερες φορές λευκές αλλά και χρωματιστές.

Εκείνη την ημέρα συνάντησα έναν ηλικιωμένο χαμογελαστό και ευγενέστατο μοναχό, ο οποίος όπως σχεδόν όλοι οι ηλικιωμένοι μοναχοί – μοναχές κρατούσε επίσης ένα βοηθητικό μπαστούνι το οποίο στην πάνω άκρη σχημάτιζε σταυρό. Αυτά τα φτιάχνουν είτε από ξύλο είτε από σίδερο. 

Το συγκεκριμένο αλλά και άλλα που είχα δει ήταν φτιαγμένο με μπετόβεργες.

Στο Κέντρο

Πίσω στο κέντρο το απόγευμα εκείνης της ημέρας, περιηγήθηκα λίγο στις εγκαταστάσεις.

Είδα οχτώ παιδιά σε εξωσχολικό μάθημα, φροντιστήριο μαθηματικών από εκείνα που είχε οργανώσει ο Tegabu και υποστήριζε ο Σύλλογος Lalibela. Το μάθημα γινόταν σε έναν υπαίθριο χώρο, με έναν μαυροπίνακα ακουμπισμένο σε ένα παγκάκι και πίσω η πλάτη σε έναν εξωτερικό τοίχο ενός κοιτώνα. Για τους φίλους μαθηματικούς, κροπάρισα την μία φωτογραφία για να δούμε τι άσκηση τους είχε βάλει.  

Είδα άλλα παιδιά να τριγυρίζουν στον όμορφο περιβάλλοντα χώρο του κέντρου και μια ομάδα παιδιών να παίζει μπάλα. 

Μου έδειξαν τις αγελάδες του κέντρου, τις οποίες όπως και όλα στο κέντρο τις χρηματοδοτούσε ο Σύλλογος. Από αυτές τις αγελάδες τα παιδιά είχαν φρέσκο γάλα και γινόταν μεγάλη οικονομία.

Όμως, μια πολύ ΔΥΝΑΤΗ, για να μην την φορτώσω και με ένα σωρό άλλα επίθετα, εικόνα, με περίμενε για να την ανακαλύψω. 

Επισκεπτόμενος τους κοιτώνες, ανοίγοντας μία πόρτα, βλέπω τον Elias Mamo. Έναν πολύ συμπαθή νεαρό, μόνο του στην μία γωνιά του δωματίου να διαβάζει. Ένα μικρό τραπεζάκι για γραφείο, με ένα σωρό βιβλία επάνω και για κάθισμα το κάτω κρεβάτι μιας λιτής μεταλλικής κουκέτας. Αυτό το παιδί κατάφερε  και πέρασε στην Ιατρική.

Μόνο θαυμασμό και σεβασμό για όλα τα παιδιά εκεί, που μέσα από απίθανες δυσκολίες και αντιξοότητες, μεγαλωμένα χωρίς την δική τους οικογένεια, ότι πιο σκληρό για ένα παιδί, καταφέρνουν σημαντική πρόοδο στην ζωή τους. 

Elias Mamo

Δεν γινόταν να μην θυμηθώ τον πατέρα μου.

Ένα φτωχό χωριατόπαιδο, ένα από τα 6 παιδιά ενός παππά και μιας παπαδιάς από το Μετόχι Δίρφυος, κατάφερε χωρίς φροντιστήρια και βοηθήματα, παρά μόνο με μια τεράστια πείνα για μόρφωση και πρόοδο, πρώτα να αριστεύσει στο Γυμνάσιο, μένοντας στην Κύμη ως φιλοξενούμενος σε συγγενικό σπίτι μακριά από την οικογένειά του, καθώς στο Μετόχι δεν είχε γυμνάσιο, και μετά, να περάσει 6ος στην σχολή Ικάρων ως Ιπτάμενος. 

Δεν μπορούσα να μην κάνω αμέσως τότε αυτόν τον συνειρμό. Αυτή την εικόνα του Elias την ένιωσα σαν βγαλμένη από τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου από την παιδική του ηλικία. 

Πριν αρχίζει να σκοτεινιάζει, ο Johnny με τον Elias και κάποια ακόμη παιδιά, με συνόδεψαν στο ξενοδοχείο όπου καθίσαμε και ήπιαμε αναψυκτικά. Κάπως έτσι τέλειωσε η ημέρα εκείνη.

Όταν κοίταξα τον φάκελο με τις φωτογραφίες για να δω που ήμουν και τι έκανα εκείνη την ημέρα στην Αιθιοπία, διαπίστωσα ότι ήταν ο φάκελος με τις λιγότερες φωτογραφίες από όλο εκείνο το ταξίδι και σκέφτηκα ότι τουλάχιστον θα ήμουν σύντομος. 

Γράφε-γράφε όμως, μεγάλωσε και αυτή. 

Τα Αιθιοπικά μου

J