ΙΣΤΟΡΙΕΣ από την ΑΙΘΙΟΠΙΑ
Νο2
Νυχτερινή Διαδρομή Kombolcha - Dessie
Δεκέμβριος 2007
Ένα περιστατικό περιπετειώδους νυχτερινής διαδρομής, πιο έντονο από αυτό της Bahir Dar, ζήσαμε και πάλι με την Λίνα το 2007 πριν πάμε βόρεια στους καταρράκτες, αυτήν την φορά μαζί και με τους αγαπημένους μας φίλους Ραμπέλα και Δημήτρη από την Τήνο.
Με την Ραμπέλα και τον Δημήτρη, είχαμε γνωριστεί στο προηγούμενο ταξίδι του 2006, τότε που ήταν η πρώτη μας φορά εκεί, και όλα ήταν τόσο πιο πρωτόγνωρα και τα ζούσαμε τόσο πιο έντονα. Δεν ξεχνιούνται αυτά, χίλια χρόνια να περάσουν… Εκείνες δε οι λίγες μέρες του 2006, μας έδεσαν τόσο πολύ με όλες εκείνες τις πρωτόγνωρες εμπειρίες που ζήσαμε, που νιώθουμε πραγματικά έναν ισχυρό δεσμό μεταξύ μας. Πόσο μάλλον που έχουμε πάει 4 συνεχόμενες χρονιές παρέα στην Αιθιοπία.
Εκείνες τις ημέρες αρχές Δεκεμβρίου του 2007, είχαμε να κάνουμε επισκέψεις με τον Σύλλογο Lalibela σε 2 από τα κέντρα που υποστήριζε και υποστηρίζει ακόμη, ένα στην πόλη Dessie και ένα στην διπλανή πόλη Kombolcha, που απέχουν 25Km. Δύσκολη ορεινή διαδρομή τότε, μέσω ενός πολύ κακού χωματόδρομου, υπό ανακατασκευή, γεμάτου εμπόδια από τα διάφορα τεχνικά έργα. Μετά από ένα χρόνο περίπου τον ασφαλτόστρωσαν.
Έχοντας την εμπειρία της προηγούμενης χρονιάς, του 2006, που όλη η αποστολή έμενε στην Kombolcha και πηγαινοερχόμασταν αναλόγως του προγράμματος μεταξύ των δύο πόλεων, αποφασίσαμε με τον Δημήτρη την Ραμπέλα και την Λίνα, εκείνη την χρονιά να έχουμε εμείς οι τέσσερις έδρα την Dessie και να πηγαινοερχόμαστε ανάποδα από την υπόλοιπη αποστολή που θα έμενε πάλι στην Kombolcha, ώστε να αφιερώσουμε πιο πολύ χρόνο σε αυτό το κέντρο, καθώς τα παιδιά που είχαμε αναλάβει να υποστηρίζουμε έμεναν σε αυτό το κέντρο.
Το ξενοδοχείο που μέναμε στην Dessie, το Green Land Hotel, έγινε το αγαπημένο μας στην Αιθιοπία και θα το κάνω μια άλλη ξεχωριστή ιστοριούλα.
Ήταν λοιπόν Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου και είχαμε πάει πρωί-πρωί στην Kombolcha για τις δουλειές που είχαμε να κάνουμε σε εκείνο το κέντρο. Μεταξύ αυτών, νωρίς το απόγευμα είχαμε να κάνουμε και το πιο ευχάριστο όλων, να μοιράσουμε δώρα στα παιδιά του κέντρου αλλά και βραβεία στους μαθητές που είχαν αριστεύσει την προηγούμενη σχολική χρονιά στα σχολεία τους.
Είναι τουλάχιστον συγκλονιστικό, ορφανά κατά κύριο λόγο παιδιά, που ζουν σε ορφανοτροφείο, να καταφέρνουν να είναι καλοί ή ακόμη και άριστοι μαθητές, πολλοί εκ των οποίων με τα χρόνια σπούδασαν σε διάφορες σχολές στην Αιθιοπία, ακόμα και στην Ιατρική ! Είναι κάτι που το έχει ζήσει και η Ελλάδα πολύ έντονα παλιότερα και σίγουρα μας ενώνουν και αυτά τα βιώματα.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη Ιστορία... www.lalibela.gr
Πέρασε η ημέρα και αργά το απόγευμα μετά τις 7, έχοντας όλοι μας μια γλυκιά κούραση, πήγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Tekle στην Kombolcha για φαγητό, εκεί δηλαδή που έμεναν οι υπόλοιποι της αποστολής μας.
Ήμασταν μια μεγάλη ευδιάθετη παρέα, με αυτήν την τεράστια χαρά που σου δίνει η ενασχόληση με παιδιά – αφού όλοι νιώθαμε ότι πιο πολλά παίρνουμε ως άνθρωποι από αυτά που δίνουμε ως βοήθεια.
Ήμασταν, περίπου 20 συνολικά, φίλοι, άντρες και γυναίκες, όλων των ηλικιών, από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και διαφορετικό “background“, αλλά τόσο πολύ ενωμένοι, και μάλλον όχι φίλοι, σαν να ήμασταν συγγενείς κατά κάποιο τρόπο. Να τονίσω επίσης ότι, αναμεταξύ μας υπήρχαν άνθρωποι πιο συντηρητικοί και άνθρωποι πιο προοδευτικοί, για να μην πω αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι. Άλλο κάτι σχετικό, δεν χρειάζεται να γράψω, αυτό είναι όλη η αλήθεια του ανθρώπου.
Υπήρχε και μία κιθάρα στην παρέα που την είχε φέρει μαζί της η θαυμάσια γιατρίνα μας η Οντίλ, και ο αγαπημένος Σωτήρης άρχισε να τραγουδάει, μαζί με την Χρυσάνθη. Μερακλώσαμε και μας πήρε το βράδυ.
Εμείς οι 4, οι της Dessie, πώς θα γυρνάγαμε πίσω άραγε νυχτιάτικα ;
Αργά το θυμηθήκαμε, ή μάλλον εσκεμμένα δεν μας απασχόλησε νωρίτερα, αφού μια τέτοια παρέα και μια τέτοια βραδιά δεν την χάνεις για τίποτα στον κόσμο, το πολύ πολύ να κοιμόμασταν κάπου εκεί. Σε εστιατόριο ξενοδοχείου ήμασταν άλλωστε.
Ως αρχή, την νύχτα δεν ταξιδεύουν οι Αιθίοπες. Είναι επικίνδυνο για πολλούς και διάφορους λόγους. Σε κάποιες δε περιοχές απαγορευόταν – ίσως και σε ολόκληρη την επαρχία, μόνο με σχετική άδεια από τις αρχές ταξίδευες νύχτα από την μια πόλη στην άλλη. Ειδικότερα σε κάποιες περιοχές της Αιθιοπίας, όπως στο βόρειο Afar κ.α., και την ημέρα ήθελες ειδική άδεια για να ταξιδέψεις από μέρος σε μέρος. Μιλάω σε χρόνο παρελθόντα γιατί με τα χρόνια πολλά αλλάζουν, ειδικά εκεί, και δεν ξέρω σήμερα τι συμβαίνει.
Πιάνουμε λοιπόν τον ξενοδόχο – εστιάτορα, και του λέμε ότι είμαστε 4 που θα θέλαμε να πάμε στην Dessie. Με τα πολλά, βρέθηκε ένας ταξιτζής να μας πάει. Χαρήκαμε εννοείται.
Η ώρα είχε πάει 11:30. Σε λίγο έφτασε ένα κλασσικό Αιθιοπικό άσπρο-μπλε ταξί, αλλά τελείως σαράβαλο.
Κοιταχθήκαμε με τα παιδιά. Αλλά τι να κάναμε. Μπήκα εγώ «ηρωϊκά» μπροστά, δεν θα χωράγαμε και αλλιώς βέβαια, ο Δημήτρης με την Ραμπέλα και την Λίνα πίσω.
Ο οδηγός ήταν ένα νεαρό παλικάρι, υποθέσαμε, καθώς από το κλασσικό λευκό Αιθιοπικό ριχτάρι με το οποίο ήταν τυλιγμένος για το κρύο, μόνο τα μάτια περισσεύανε. Ψηλόλιγνος, όπως οι περισσότεροι.
Το βράδυ σε αυτά τα μέρη της Αιθιοπίας, με υψόμετρα 1.850m (Kombolcha) και 2.500m (Dessie), έχει μεγάλο ψόφο. Εμείς είχαμε φασκιωθεί με τα μπουφάν και τα Αιθιοπικά μας κασκόλ.
Και ξεκίνησε το νυχτερινό ταξίδι…
Αμέσως μόλις ξεκινήσαμε, αντιληφθήκαμε ότι στο αυτοκίνητο λειτουργούσε μόνο το δεξί φως ! ΟΚ… στην διαδρομή σε πολλές περιπτώσεις ο οδηγός έκανε ζιγκ-ζαγκ για να δει και λίγο προς τα αριστερά τον δρόμο… Οπότε, ήταν που ήταν κακός και δύσκολος ο δρόμος, ούτε που θυμάμαι πόση ώρα κάναμε αυτά τα 25 km εκείνο το βράδυ !
Επίσης, λίγο μετά αφότου ξεκινήσαμε, άρχισε να βρωμάει καυσαέριο, σε βαθμό κακουργήματος. Σαν να άδειαζε η εξάτμιση μέσα στο αυτοκίνητο !
Ανοίξαμε αμέσως τα παράθυρα. Αλλά μετά που βγήκαμε στο βουνό και ανεβήκαμε σε ακόμη μεγαλύτερο υψόμετρο, τα ανοιγοκλείναμε καθώς την μια δεν αντέχαμε το κρύο και την άλλη την κάπνα…
Και ήρθε το κερασάκι : είμαστε κάπου πάνω στο βουνό στην μέση της διαδρομής και ξαφνικά με το ένα φως, τι βλέπουμε να φωτίζεται μπροστά μας ;
Ένα ζωάκι.
Τι ζωάκι ;
Μία ύαινα !!!
Φευγαλέα συνάντηση, ευτυχώς. Εκεί ήταν που μας έπιασαν τα γέλια, νευρικά γέλια, δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε… Ωραία λέγαμε, ώρα είναι να μείνουμε και από καμιά βλάβη, γεγονός πολύ συνηθισμένο, θα μας φάνε τα άγρια θηρία !!!
Έμεινε να το διηγούμαστε και να γελάμε με τα παιδιά για όλα τα επόμενα χρόνια όποτε βρισκόμαστε. Εμπειρία που την διασκεδάζουμε τώρα, την διασκεδάσαμε όμως και τότε.
Όπως πρέπει να κάνουμε με όλα όσα μας τυχαίνουν και δεν είναι τραγικά βέβαια.
Οι πιο κάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από την διαδρομή Kombolcha – Dessie του 2007, κατά την διάρκεια της ημέρας βέβαια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου