O Κύριος Φώτης
Ο Διάβολος και τα Ονόματα
Ο κύριος Φώτης μοιάζει με μοναχό αλλά δεν είναι.
Ζει κυρίως στην Παλαιόχωρα, στoν νότο του νομού Χανίων, αλλά συχνά πηγαίνει στο Αγιο Ορος.
Τον επιούσιο τον κερδίζει πουλώντας ξύλινα χειροτεχνήματα. Σταυρούς, κομπολόγια, βραχιόλια, και διάφορα γλυπτά. Ολα ξύλινα.
Ο κύριος Φώτης μιλάει επίσης σαν μοναχός.
Με ρώτησε το όνομά μου και του είπα «Μάκης». Τότε άρχισε να με συμβουλεύει ότι το Μάκης δεν είναι αληθινό όνομα, να μην το χρησιμοποιώ, είναι έργο του διαβόλου. Ο διάβολος χαίρεται όταν καταργούμε τα πραγματικά βαφτιστικά ονόματά μας γιατί έτσι του επιτρέπουμε να μπει μέσα μας.
«Ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα;»
«Ευθύμιος» του απάντησα.
«Ορίστε» μου είπε «δηλαδή αυτός που είναι γεμάτος ευθυμία, χαρά . Το βαφτιστικό όνομα του αγίου μας προσφέρει προστασία από τον διάβολο, δεν του επιτρέπει να μας καταλάβει και εμείς κάνοντας αυτή την κουταμάρα με τα χαϊδευτικά ονόματα απλά του ανοίγουμε την πόρτα.»
Ο πνευματικός του στο Αγιο Ορος έτσι ακριβώς του έχει διδάξει μου είπε, έτσι ακριβώς δουλεύει ο σατανάς.
Η Κυρία Αργυρώ
Το μαγαζάκι
Ο Κυρ Σπύρος
Ιστορία Πρώτη
Αγρίμι, Capra Aegagrus Cretensis
Κάτω στο πάτωμα στην αυλή που καθόμασταν τρία πολύ μικρά γατάκια έπαιζαν, χαϊδεύονταν στα πόδια μας και νιαούριζαν. Ο κυρ Σπύρος είπε κάποια στιγμή ότι θα τα εξαφανίσει, τι να τα κάνει εκεί μέσα στα πόδια του, θα πατήσει κανένα. Μετά είπε για μια γάτα που είχε κάποτε πριν χρόνια. Κάτι παιδιά απ’το χωριό είχαν βρει ένα νεογέννητο, το είχαν βάλει σε ένα κουτί και το πήγαιναν λέει να το ρίξουν στο ποτάμι. Τους το πήρε το γατάκι και το πήγε σπίτι του. Το «ανέστησε» το γατί μας είπε με περηφάνια, μέχρι που του έδωσε να πιει γάλα με μπιμπερό !
Ο κυρ Σπύρος είχε έναν θείο στην Ανατολική Κρήτη που δεν ζει πια, “αληθινό Κρητικό” όχι αστεία και μας είπε μια σύντομη ιστορία για αυτόν. Πριν πολλά χρόνια ο γιός του είχε ένα άσχημο ατύχημα. Ο Θείος το έτρεξε στο νοσοκομείο και παρακάλαγε τους γιατρούς να κάνουν καλά το βλαστάρι του. Είχε χάσει ένα παιδί πριν μερικά χρόνια και δεν θα άντεχε να χάσει και άλλο παιδί. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν, το παλικάρι ανάρρωσε πλήρως και από την μεγάλη του χαρά και ευγνωμοσύνη προς του γιατρούς ο θείος έκτοτε είχε το σπίτι του ανοιχτό για τους γιατρούς, τους τραπέζωνε όποτε μπορούσαν. Ο θείος λοιπόν είχε γυρίσει και είχε πει στον κυρ Σπύρο κάποια στιγμή που τα συζητάγανε : «Σπύρο, είχα μαζί μου 26 σφαίρες και το όπλο γεμάτο, άμα το παιδί μου είχε πεθάνει δεν θα είχε μείνει κανείς ζωντανός».
Ζει κυρίως στην Παλαιόχωρα, στoν νότο του νομού Χανίων, αλλά συχνά πηγαίνει στο Αγιο Ορος.
Τον επιούσιο τον κερδίζει πουλώντας ξύλινα χειροτεχνήματα. Σταυρούς, κομπολόγια, βραχιόλια, και διάφορα γλυπτά. Ολα ξύλινα.
Ο κύριος Φώτης μιλάει επίσης σαν μοναχός.
Με ρώτησε το όνομά μου και του είπα «Μάκης». Τότε άρχισε να με συμβουλεύει ότι το Μάκης δεν είναι αληθινό όνομα, να μην το χρησιμοποιώ, είναι έργο του διαβόλου. Ο διάβολος χαίρεται όταν καταργούμε τα πραγματικά βαφτιστικά ονόματά μας γιατί έτσι του επιτρέπουμε να μπει μέσα μας.
«Ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα;»
«Ευθύμιος» του απάντησα.
«Ορίστε» μου είπε «δηλαδή αυτός που είναι γεμάτος ευθυμία, χαρά . Το βαφτιστικό όνομα του αγίου μας προσφέρει προστασία από τον διάβολο, δεν του επιτρέπει να μας καταλάβει και εμείς κάνοντας αυτή την κουταμάρα με τα χαϊδευτικά ονόματα απλά του ανοίγουμε την πόρτα.»
Ο πνευματικός του στο Αγιο Ορος έτσι ακριβώς του έχει διδάξει μου είπε, έτσι ακριβώς δουλεύει ο σατανάς.
Η Κυρία Αργυρώ
Το μαγαζάκι
Με την κυρία Αργυρώ μίλησα μόλις λίγα λεπτά. Είχε έναν πάγκο στον δρόμο λίγα χιλιόμετρα πριν την Ελαφόνησο και πουλούσε τοπικά καλούδια. Λάδι, θυμαρίσιο μέλι, ρακί, ρακόμελο, ρακόμυρτο, κρέμες από τριαντάφυλλο, σαπούνια από ελαιόλαδο με διάφορα αρωματικά αγριολούλουδα… Ένα σωρό πράματα που τα φτιάχνει μόνη της με μεγάλο μεράκι, μπορεί κανείς να το διαπιστώσει όταν σου τα περιγράφει. Έχει στο πρόγραμμα να φτιάξει και άλλα πολλά, έλεγε ονόματα φυτών και αγριολούλουδων και σπινθήριζαν τα μάτια της, ακουγόντουσαν τόσο «εξωτικά» στα αυτιά μου. Θα πάψει λέει να ασχολείται με λάδι και μέλι. Πιο αυτοσχέδια και δύσκολα παρασκευάσματα έχει κατά νου, όπως το ρακόμυρτο οι κρέμες και τα σαπούνια της.
Η κυρία Αργυρώ είναι ένας «ίσιος» χαρακτήρας, ευγενικός και ντροπαλός. Της ζήτησα να την φωτογραφίσω, δέχθηκε και το χαμόγελό της έγινε πλατύ και γλυκό, αλλά μόνο μια φορά μπόρεσα να πάρω βλέμμα της, που να κοιτάει δηλαδή τον φακό.
Έτσι απλά μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, ο πάγκος στον δρόμο κάτω απ’τα δέντρα έγινε μαγαζάκι. Ένα μαγαζάκι, που ήταν έτσι κι’αλλιώς όμορφα διακοσμημένο, αλλά που πήρε στα μάτια μου άλλες διαστάσεις.
Τις διαστάσεις που του έδωσε η υπέροχη κυρία Αργυρώ.
Ο Κυρ Σπύρος
Ιστορία Πρώτη
Αγρίμι, Capra Aegagrus Cretensis
Ο κυρ Σπύρος έχει περάσει τα εξήντα και ζει σχεδόν όλη του την ζωή στις Βουκολιές, ένα χωριό πάνω στα Λευκά Ορη του νομού Χανίων.
Δεν έχει γεννηθεί σε αυτό το χωριό, αλλά σε ένα άλλο στον κάμπο κοντά στα Χανιά. Από τότε που παντρεύτηκε όμως, κάπου σαράντα χρόνια τώρα, ζει στις Βουκολιές απ’όπου είναι η κυρά του. Πιο πολλά τα χρόνια που έχει ζήσει εκεί και το έχει αγαπήσει σαν δικό του. Το προτιμάει.
Κάθε μέρα άμα τελειώσει το πρωί τις δουλειές εδώ και κει, που δεν είναι πολλές πια, πάει στις γύρω πλαγιές και περπατάει. Καμιά φορά ανεβαίνει πάνω στο βουνοκορφές με τις ώρες. Μας έδειξε μια γκλίτσα που έχει φτιάξει από μια δυσεύρετη ρίζα ενός θαμνώδους δέντρου, που είναι πολύ σκληρή και μακριά. Ιδανική για να φτιάξεις μια δυνατή γκλίτσα, δεν το βρίσκεις εύκολα, σπανίζει.
Του Κυρ Σπύρου του αρέσει πολύ η ησυχία που έχει το βουνό. Και σκέφτομαι για άλλη μια φορά ότι δεν θέλει πολλά ένας άνθρωπος για να είναι επαρκής και ευτυχής.
Τον φαντάζομαι δε σαν αγρίμι να περπατά στις βραχώδεις βουνοκορφές πάνω απ’τις Βουκολιές και τον ζηλεύω.
Τον φαντάζομαι δε σαν αγρίμι να περπατά στις βραχώδεις βουνοκορφές πάνω απ’τις Βουκολιές και τον ζηλεύω.
Ο Κυρ Σπύρος
Ιστορία Δεύτερη
Σαν άνθρωπος ήταν το γατί
Κάτω στο πάτωμα στην αυλή που καθόμασταν τρία πολύ μικρά γατάκια έπαιζαν, χαϊδεύονταν στα πόδια μας και νιαούριζαν. Ο κυρ Σπύρος είπε κάποια στιγμή ότι θα τα εξαφανίσει, τι να τα κάνει εκεί μέσα στα πόδια του, θα πατήσει κανένα. Μετά είπε για μια γάτα που είχε κάποτε πριν χρόνια. Κάτι παιδιά απ’το χωριό είχαν βρει ένα νεογέννητο, το είχαν βάλει σε ένα κουτί και το πήγαιναν λέει να το ρίξουν στο ποτάμι. Τους το πήρε το γατάκι και το πήγε σπίτι του. Το «ανέστησε» το γατί μας είπε με περηφάνια, μέχρι που του έδωσε να πιει γάλα με μπιμπερό !
Το γατί μεγάλωσε και είχε μια μεγάλη παράξενη ουρά, όχι σαν τις άλλες γάτες. Σαν αλεπού ήταν. Και ήταν και πολύ έξυπνη. Αυτό δα μας το είπε τρεις τέσσερις φορές ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του : «Κοπέλια, σαν άνθρωπος ήταν το γατί».
«Σαν άνθρωπος ήταν το γατί και είχε μια ουρά φουντωτή και μεγάλη, σαν ζουρίδα !»
Έπειτα μια μέρα την βρήκε ψόφια, την είχαν δηλητηριάσει. Έκλαψε μας είπε για την γάτα και τα μάτια του έγιναν υγρά και πάλι.
Καθώς έλεγε αυτές τις τελευταίες κουβέντες, τελείως αυθόρμητα έπιασε το ένα γατί που στεκόταν εκείνη την ώρα δίπλα από τα πόδια του, το πήρε πάνω του και άρχισε να το χαϊδεύει.
Καλά είπα χαμογελώντας εγώ, σιγά μη τα εξαφανίσει τα γατάκια ο «σκληρός» Κυρ Σπύρος.
Ο Κυρ Σπύρος
Ιστορία Τρίτη
Ο “αληθινός Κρητικός”
Ο κυρ Σπύρος είχε έναν θείο στην Ανατολική Κρήτη που δεν ζει πια, “αληθινό Κρητικό” όχι αστεία και μας είπε μια σύντομη ιστορία για αυτόν. Πριν πολλά χρόνια ο γιός του είχε ένα άσχημο ατύχημα. Ο Θείος το έτρεξε στο νοσοκομείο και παρακάλαγε τους γιατρούς να κάνουν καλά το βλαστάρι του. Είχε χάσει ένα παιδί πριν μερικά χρόνια και δεν θα άντεχε να χάσει και άλλο παιδί. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν, το παλικάρι ανάρρωσε πλήρως και από την μεγάλη του χαρά και ευγνωμοσύνη προς του γιατρούς ο θείος έκτοτε είχε το σπίτι του ανοιχτό για τους γιατρούς, τους τραπέζωνε όποτε μπορούσαν. Ο θείος λοιπόν είχε γυρίσει και είχε πει στον κυρ Σπύρο κάποια στιγμή που τα συζητάγανε : «Σπύρο, είχα μαζί μου 26 σφαίρες και το όπλο γεμάτο, άμα το παιδί μου είχε πεθάνει δεν θα είχε μείνει κανείς ζωντανός».
Έλλειψη και Πρόσκληση.
Έντονο φως έρχεται από το βάθος του αδιεξόδου. Φως από επάνω.
Λίγο πιο πριν, μια "γιαγιά", μισή, δίπλα σε μια άδεια καρέκλα, μια καρέκλα που είναι γυρισμένη προς τον δρόμο.
Λίγο πιο πριν, μια "γιαγιά", μισή, δίπλα σε μια άδεια καρέκλα, μια καρέκλα που είναι γυρισμένη προς τον δρόμο.
Ελλειψη και πρόσκληση. Προσμονή.
"Φεύγουν οι προσφιλείς και γινόμαστε εμείς προσφιλείς, μέχρι να φύγουμε και εμείς" σχολίασε ο φίλος μου ο Sivalios.
