WEAVING LIGHT
Παρουσίαση των φωτογραφίων που εκτέθηκαν στο Κέντρο Επισκεπτών του ΚΠΙΣΝ την περίοδο 30.10.2015 - 30.11.2015 (πήρε παράταση 15 ημέρες).
Για περισσότερο από τρία
χρόνια, μια σφιχτά δεμένη ομάδα τεχνικών, παλεύαμε με σίδερα και τσιμέντα,
επιδιώκοντας ακρίβειες χιλιοστών σε ένα είδος εργασιών όπου, σε συνήθη
οικοδομικά έργα, όλοι είναι μαθημένοι να επιδιώκουν ακρίβειες εκατοστών.
Κυρίαρχο στοιχείο αναφοράς μας
σε όλη αυτή τη διαδρομή ήταν το πλέγμα: ο οπλισμός της κατασκευής, σε μορφή
πολύ πυκνού, ιδιαίτερα λεπτού και συγχρόνως ισχυρού και ατίθασου πλέγματος. Ήταν το πρωταρχικό στοιχείο του έργου μας,
καθώς σε αυτό έπρεπε να δώσουμε το τελικό σχήμα του όλου. Και έπρεπε, ακόμα και
το ίδιο το πλέγμα, να το πλέξουμε ξανά και ξανά, σε στρώσεις, τη μία πάνω στην
άλλη.
Αποτυπώθηκε σαν ένα καρέ φωτός
καθώς ένα ποικίλο πλέξιμο ανθρώπων κοιτάζαμε μέσα από αυτό στην προσπάθεια να
το κρύψουμε μέσα στα τσιμέντα.
Ακόμα και όταν δεν είναι
εμφανές στις φωτογραφίες, υπάρχει παντού πίσω, όλα κινούνται γύρω από αυτό,
υπάρχει παντού μέσα.
Πίσω από τα τσιμέντα. Μέσα στο μυαλό.
Στα πρόσωπα, στα μάτια, στα χέρια αυτών που το δούλεψαν.
Στις σιλουέτες των εργαζόμενων πάνω στο στέγαστρο.
Εντυπώθηκε παντού, με ένταση, η πάλη να τιθασευτεί η απείθαρχη συμπεριφορά του.
Η επίπονη και επίμονη πορεία
των προσπαθειών μας να δαμάσουμε το πλέγμα κατέληξε στη δημιουργία. Και αν και
το πλέγμα είναι κρυμμένο πια στα σκοτεινά, οδηγηθήκαμε στη λύτρωση και στο φως.
The SNFCC Energy Canopy.
For more
than three years, we – a tight knit team of technicians – have been struggling
with iron rods and cement, striving to achieve a millimeter-level accuracy in a
type of construction where the norm has been centimeter-level accuracy.
Our one constant point of reference in this
journey has been the mesh : the reinforcement of the construction, in the form
of a very dense, particularly thin and, at the same time, strong and “unruly”
type of mesh. It was the key element of our work, because it was on the mesh we
had to give the final shape of the whole structure. Furthermore, even that very
mesh, we had to weave it again and again, on layers, one on top of the other.
It was imprinted like a frame of light, as we –
avaried “mesh” of people – looked through it, trying to hide it in the cement. Even
when it is not obvious in the photographs, the mesh is always present behind
everything; everything moves around it, it is inside everything.
Behind the cement. Inside the mind.
On the faces, the eyes, the hands of all those who worked with it.
On the silhouettes of the workers on the canopy.
The struggle to harness its unruly nature has
been imprinted everywhere, with intensity.
The painful and persistent journey of our efforts
to tame the mesh, resulted in creation. And even though the mesh is now hidden
in the dark, we have been led to salvation and to light.
