Πνεύματα στο Φεγγάρι Ι
International Story
1966, 2008, 2011, 2012, 2021
2011
Υπάρχει μια μικρή μυθιστορία, ένας μικρός μύθος που γεννήθηκε μέσα στον 20ο αιώνα, που αντικατοπτρίζει πολύ αυστηρά και συνοπτικά την σκοτεινή πλευρά της ιστορίας του ανθρώπου, και με έκανε να σκεφτώ τις φυλές της κοιλάδας του νότιου Omo, οι οποίες βιώνουν μάλλον βιαίως μία μοιραία «απαλλοτρίωση» εξαιτίας της προόδου. Η πρόοδος όμως για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ευεργετική, μέχρι τώρα.Για ανθρώπους σαν τους Suri σε αυτές τις φωτογραφίες από το 2011 στο χωριό Kibish, αυτήν την περίοδο, η πρόοδος τους προκαλεί τεράστια ανασφάλεια.
Στέκονται μπροστά σε ένα αβέβαιο άμεσο μέλλον.
Ένα μέλλον δεν μπορεί να είναι ποτέ βέβαιο, όσο και αν ο άνθρωπος πασχίζει να το ελέγξει, είτε θέλοντας να το αλλάξει είτε να το διατηρήσει ως έχει το παρόν του. Η βιαιότητα που οφείλεται στην απότομη αλλαγή, δεν αφήνει χρόνο για προσαρμογές, κατά τον ίδιο τρόπο που ο άνθρωπος δεν έχει αφήσει χρόνο προσαρμογής σε όλη την φύση γύρω του.
Suri 2011
1966
Η μικρή μυθιστορία εκτυλίσσεται γύρω στο 1966.
Οι δύο περίφημοι αστροναύτες Neil Armstrong και Buzz Aldrin περνούσαν ένα στάδιο εκπαίδευσης σε έρημο της Arizona, στην γη των Navajo. Εκπαιδεύονταν για την επερχόμενη διαστημική πτήση και προσσελήνωση, την αποστολή APOLLO 11 του 1969, κατά την οποία αυτοί οι δύο και για πρώτη φορά άνθρωπος θα πατούσαν στην Σελήνη.
Συναντούν μια μέρα έναν γέρο Ινδιάνο, ο οποίος τους ρωτάει τι έκαναν εκεί.
Αφού του εξήγησαν, τότε αυτός τους παρακάλεσε να μεταφέρουν ένα μήνυμα στα πνεύματα των Ινδιάνων, που όταν φεύγουν από τα σώματα των ανθρώπων σαν αυτοί πεθάνουν, πηγαίνουν και ζουν εκεί, στο Φεγγάρι.
Στα Πνεύματα στο Φεγγάρι.
Αυτοί δέχτηκαν και ο γέρος Ινδιάνος τους έβαλε να αποστηθίσουν το μήνυμα στην διάλεκτό του, και αρνήθηκε να τους εξηγήσει τι σήμαινε, καθώς δεν του ήταν επιτρεπτό από τα πνεύματα, όπως τους είπε.
Οι δύο αστροναύτες θέλησαν μετά να μάθουν τι σήμαιναν αυτά τα λόγια.
Έτσι, όταν επέστρεψαν στην βάση, έψαξαν και βρήκαν έναν που ήξερε την διάλεκτο.
Όταν τον ρώτησαν, αυτό που είχαν αποστηθίσει τι σήμαινε, αυτός γελώντας τους είπε :
«Μην πιστέψετε τίποτα από ότι σας λένε. Έχουν έρθει να κλέψουν τον τόπο σας.»
2012
Ξεσκόνισα λίγο τα φωτογραφικά μου αρχεία.
Αρκετά πιο βόρεια από την Arizona, στο Fort Hall κοντά στην πόλη Pocatello στην πολιτεία Idaho, είχα επισκεφτεί τον δεκαπενταύγουστο του 2012 ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ Ινδιάνων της βόρειας Αμερικής. Ήταν το ετήσιο Shoshone-Bannock Festival Pow-Wow, των Ινδιάνικων φυλών Shoshone και Bannock, στο οποίο όμως συμμετέχουν απόγονοι Ινδιάνων από διάφορες φυλές, από όλη την βόρεια Αμερική.
Εκεί για τρεις μέρες κρατάει μια συνεχόμενη φιέστα από το πρωί μέχρι το βράδυ, με πολλούς διαγωνισμούς παραδοσιακού τραγουδιού, παραδοσιακών χορών, από παιδιά γυναίκες και άντρες, αγώνες με άλογα, καλλιστεία ομορφιάς γυναικών και πολύ ποτό και φαγητό.
Οι «σύγχρονοι Ινδιάνοι», απόγονοι αυτών που κατάφεραν αρχικώς να επιζήσουν των πρώτων άγριων συγκρούσεων και μετά να επιβιώσουν των ληστρικών συνθηκών εξαθλίωσης που τους επιβλήθηκαν, από εκείνες τις φυλές που δεν εξαφανίστηκαν από τον χάρτη, αποτελούν μια άλλη, παράλληλη με την υπόλοιπη Αμερική, πραγματικότητα. Είναι σαν μικρά κράτη εν κράτει, κράτη εν ΗΠΑ, ανεξάρτητα - απόλυτα εξαρτώμενα, και μάλλον με αρκετά υποβαθμισμένες συνθήκες καθώς έχω διαβάσει και ακούσει.Σε αυτά τα Pow-Wow φεστιβάλ οι «σύγχρονοι Ινδιάνοι» αναπολούν γιορτάζοντας τις παλιές εποχές που ο τόπος τους ήταν συγκλονιστικά μεγαλύτερος και πιο πλούσιος.Βέβαια, όπως όλοι οι άνθρωποι, Ινδιάνοι στην Αμερική, Suri στην Αφρική, και όλοι οι άλλοι στην Αφρική στην Ευρώπη και στην Ασία, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της Ιστορίας του Ανθρώπου στην Γη, βρίσκονταν στο παρελθόν σε μία συνεχή άγρια αλληλοσφαγή, ξεκινώντας με τους πιο κοντινούς γείτονες. Σήμερα πια, στην Ευρώπη και σε πολλά άλλα μέρη, δεν σφαζόμαστε. Πολλοί πιο πολλοί πεθαίνουν από δυστυχήματα στους δρόμους, από αυτοκτονίες, από αρρώστιες και λίαν προσφάτως και από τον covid19.
2012 Shoshone-Bannock Festival Pow-Wow
2008
Πνεύματα στο Φεγγάρι.
Εκτός από τις φυλές εκεί κάτω στην Αιθιοπία και τις φυλές των Ιθαγενών Αμερικάνων, θυμήθηκα και μία πανσέληνο που είχα φωτογραφίσει από την Μήλο, έναν άλλον δεκαπενταύγουστο, μία “Ελληνική” πανσέληνο του 2008.
Καλώς την φωτογράφισα εκείνον τον δεκαπενταύγουστο.
Όμως, το επόμενο βράδυ, 16 Αυγούστου του 2008, και ενώ ετοιμαζόμασταν να επιστρέψουμε από τον Αδάμαντα στην διπλανή Αχιβαδολίμνη όπου μέναμε, κοιτάζοντας το Φεγγάρι, είχα την εντύπωση ότι έβλεπα μια απειροελάχιστη σκιά στην μία άκρη του.
Επέμενα να το κοιτάζω. Κόβει το μάτι μου εκπαιδευμένο στα εργοτάξια, κάτι έβλεπα, ήμουν σίγουρος.
Αλλά πάλι, μόλις την προηγούμενη μέρα ήταν πανσέληνος. Μου φάνηκε περίεργο.
Αναρωτήθηκα αν πράγματι κάτι έβλεπα ή αν έπαιζαν τα μάτια μου, καθώς ήταν κάτι πολύ αχνό, και δεν έμοιαζε με την εικόνα που έχει το Φεγγάρι πριν και μετά την πανσέληνο.
”Μήπως είναι σύννεφο ;”
Αλλά δεν είχε ούτε ίχνος σύννεφου ο ουρανός.
Για κάποια ώρα μου φαινόταν ακατανόητο.
Νάτα ! Τα Πνεύματα στο Φεγγάρι ! ΟΥΦΟ !
Μπορεί τότε να μην σκέφτηκα βέβαια τα Ινδιάνικα πνεύματα, αλλά για λίγο και ενώ η σκιά είχε γίνει ελάχιστα πιο μεγάλη, άρα πράγματι κάτι γινόταν εκεί, έκανα και κάποιες πιο παλαβές σκέψεις !
Μετά σκέφτηκα ορθολογικά. «Κάποιο φυσικό φαινόμενο είναι Μάκη».
Τι μπορεί να ήταν ;
Έκλειψη σελήνης ;
Τέρμα τα γκάζια και σε χρόνο dt είχαμε επιστρέψει στην Αχιβαδολίμνη.
Σε αυτό το μικρό διάστημα η σκιά είχε γίνει μεγάλη, δεν ήταν η ιδέα μου.
Εκείνο το βράδυ, έστησα το τρίποδο και φωτογράφισα μία πολύ όμορφη μερική έκλειψη δεκαπενταυγουστιανής σελήνης ! Μου λείπουν μόνο λήψεις από την αρχή της...
Τελικά, η αλήθεια στα περισσότερα πράγματα είναι η πιο απλή και η πιο λογική. Αρκεί να θέλει κανείς να σκεφτεί με την κοινή λογική. Κάποιοι μπερδεύουν την «μάζα», το «κοπάδι», με την «κοινή λογική» και επιλέγουν να μην κάνουν χρήση της «κοινής λογικής» γιατί έτσι θεωρούν ότι δεν ανήκουν στην «μάζα», στο «κοπάδι».
Τι κρίμα, λάθος δρόμος.
Μήλος 16-08-2008, μερική έκλειψη Σελήνης
2021
Ιανουάριος του 2021, στην εποχή της αναμονής των εμβολιασμών για τον covid19.
Μόλις έρθει η σειρά μου, θα χτυπήσω χαλαρά «άσπρο πάτο» το δικό μου, και αν τύχει και συναντήσω τίποτα πνεύματα θα τους πω :
« Χαλάλι αφού υπάρχετε ! »
.
